في محيطي انا شخصيه ناجحه واصله لحته كويسه في شغلي و وضعي الاجتماعي و دراستي كويسين جدا دايما انطباع الناس عني اني سالكه لطيفه و طيبه و علي الله زي ما بيقولوا و لما بتعرف علي حد عمره ما شاف اني بنت تقيله او متعبه لكن الدنيا مش بتكمل دايما بحس اني انا اللي مشاعري اكتر من الطرف التاني و انه شايفني مجرد صديقه و بس او اخت او عنده خوف او مش جاهز و مش مستقر نفسيا او ماديا لحد ما قررت اني هقفل الحته دي تماما و اي حد هعرفه هكون اهدي و اتقل في مشاعري و مش هتسرع افكر بعقلي اكتر و اتعرفت علي شخص اكبر مني. ب ٩سنين نص التلاتينات و قلت المفروض بقي ده سن النضج و الوعي و مش هلاقي العبط اللي بيعملوه اللي في سني كانت بينا كيميا حلوه جدا و تفاهم و كل حاجه مظبوطه و كان بيشوفني بردو شخص ناضج مريح مثقف و بيحب الكلام معايا و اما بدأت الدنيا مقدرش احدد احنا اصحاب بس ولا في حاجه تانيه و قررت اواجهه لقيته بيقولي انا مش عايز اخاف ارتبط تاني و انتي عارفه ليه هو كان صريح معايا في الاول من مخاوفه و مشاكله و عيوبه و كان بيقولي انا عايز اغير ده (من نفسه). طيب ايه المشكله ليه بنقول اللي نفسنا نلاقيه في شريك حياتنا و لما بنلاقيه مش بنختاره ليه انا مش اختيار اي حد رغم كل الكلام الجميل ده ؟

6

1