اغلب الناس الي ف حياتي بيستقلو بيا و مبيحترمونيش و بيشوفوني اقل منهم لاني ببساطه عايشه عادي و بحاول و مش كل الاوقات محاولاتي بتنجح هما دايما شايفين اني لازم اكون بحقق حاجه و بنجح ف حاجه مينفعش اعيش عادي مينفعش ابقا زي باقي الناس الي عايشه و بتروح جامعتها و خلاص لا انا لازم اشتغل و لازم يبقا معايا فلوس و لازم يبقا معايا لغه و انا مش عارفه احقق كل دا ف وقت واحد و مش عارفه اعمله لوحدي محتاجه حد معايا يدعمني ماديا او معنويا لكن انا حاسه ان انا الراجل مش البنت بشتغل و بصرف ع نفسي و بحاول و بسعى علشان اعمل حاجات انا مش عايزه اعملها اصلا و الا لو معملتهاش هبقا اقل منهم و مش هرضيهم طبعا مش هينفع اطلب فلوس لنفسي لان مفيش حد مسؤوله منه ابويا ميت و اخويا الكبير مبيشتغلش و مريض نفسيا قاعد ف البيت و كده كده ابويا لما كان عايش مكانش بيصرف علينا بما يرضي الله و اخر سنه قبل ما يموت هربت منه و من ظلمه و قسوته انا و امي و اجرت شقه بفلوس معاشها و اشتغلت و بقيت انا الي بصرف ع البيت ف سن ال17 و ف اولى ثانوي و عرفت قد اي الدنيا مبترحمش و دلوقت لو طلبت فلوس للجامعه من اخواتي البنات باخدها بالعافيه و بتذل عليها بعدين كل واحد شايل نفسه و كل واحد عايش علشان نفسه بقيت حاسه اني عايشه ف مجتمع اناني و قاسي كل واحد شايف مصلحته و بس و بيجري عليها و كل واحد بيحاول ياخدله اكبر نصيب من الدنيا كأنه كده هيبقا أسعد بقينا عمليين مفيش كلمه حلوه ولا حنيه ولا مساعده من غير مقابل معرفش هو العالم كله كده ولا انا الي مفيش حظ ف حياتي؟ الدنيا صعبه اوي و كل حاجه صعبه كل يوم قلبي بيدق اسرع من الخوف و مخي بيفكر اكتر من القلق و رجليا بتجري علشان الحق مواعيدي و حياتي متضعش مني و خلاص جبت اخري تعبت و نفسي ارتاح نفسي اتطمن نفسي احس اني بخير او ع الاقل الي بعمله دا يبقا بفايده ف الاخر.. كان نفسي العالم يبقا احن عليا من كده.

2

14