كالعاده رجعت ل النقطه اللي بتحشر فيها لو منزلتش الكليه بكره ف كده غياب كتير اوي و في نفس الوقت مش عارفه اقدم اعذار لان بحس انهم مش بيقدروا و مش بيتفهموا الوضع ليه منفهمش مثلا أن الإنسان دا تعبان و مشتت الفكره اني والله مش بتدلع انا متشتته و من كتر الحرب اللي ف دماغي مبقتش مستوعبه اي حاجه حواليا ولا بقيت عايزه اتكلم مع اي حد اصلا مفيش حد اتكلم معاه " ماشيه بمبدأ افضل ساكته و لا أن حد يعرف عني حاجه و يعايرني بيها ب اي شكل حتي لو هزار و كمان انا خايفه لابعد الحدود و من كتر القلق عقلي اتشل مهما قولت محدش هيفهم احساس القلق و الشلل اللي بدخل فيه بسببه

3

2