أدركت مؤخرا ان مفيش Dead line للحزن او للزعل او للتعب فبقيت اشتغل فى كل الاوقات دى على نفسي بعمل كل حاجه المفروض انها تتعمل من غير ما التفت لحالتى النفسيه لدرجه ان اللى حوليا بقو يقولولى انى دخلت التلاتينات من اوسع ابوابها وانا لسا فى العشرينات بس ادراكك ان الحزن والتعب جزء مننا ولابد نمر بيهم عادى دا ادارك الناس الكبيره اللى لما كنا بنشوفهم واحنا صغيرين فى المناسبات مبيفرحوش زينا وازاى مش بيجيبو لبس عيد وازاى عارفين ينامو عادى كدا من غير ما يفضلو سهرانين زينا لحد الصبح السؤال اللى ديما كان بيراودنى فى كل الاوقات دى واللى لسا بحاول الاقى اجابة منطقية له هو انا امتى كبرت اوى كدا ..!!

0

3